ڕۆژی جیهانی وەرگێڕان یادمان دەخاتەوە، کە وشەکان چۆن سنوورەکان تێدەپەڕێنن.
ئەم هەفتەیە، ئۆفیسی سلێمانی شاری داهێنەری یونسکۆ بە هاوبەشی ١٣ شاری دیکەی تۆڕی شارە داهێنەرە ئەدەبیەکانی یونسکۆ، هەموو ڕۆژێک هۆنراوەی دوو شاری بەشدار بڵاودەکاتەوە بە سێ شێواز:
زمانی ڕەسەنی هۆنراوەکە، زمانی ئینگلیزی و زمانی شیرینی کوردی.
بەم کارە هاوبەشانەمان، نەک تەنها بۆ ئەدەب، بەڵکو بۆ ئەو پردانەش کە وەرگێڕان لە نێو کۆمەڵگا و کلتورەکاندا دروستیان دەکات، ئەم یادە بەرز ڕادەگرین.
هۆنراوەی شاری ئەدەبیی ئۆبیدۆس
O VENTO QUE HÁ NAS RUAS
Ruas de Portugal,
E do Gastão, percursos amarelos
Que iam dar a gritos abafados
Quando era vivo o Ruy
O belo caminhão que no Campo Pequeno
Acendia os mínimos
Para não espantar a caça.
Nessa altura sabíamos travar a tempo.
Era tudo mais ou menos redondo.
Deitava-se a mão de fora
Para virar à esquerda
E seguia-se vagarosamente os livros,
Os bocejos, a moral,
Essa vivandeira sempre disponível
à nossa juventude.
Mas hoje inverto a marcha, e os olhos tristes
De março não dão com essa esplanada,
Essa pequena pátria,
Para nela me sentar e renascer.
Alguns amigos riem, os cabelos grisalhos
(quando existe cabelo) são
Prata arrefecida.
E os anos são semáforos.
Conduz-se num pais cada vez
Mais de vento, de fogos, e de falsas culpas.
Mas nunca a demagogia acelerou
Meus versos.
E melhor travar enquanto tenho tempo,
A lua, só a lua, me basta
Para guiar o corpo.
Devagar, que os astros sabem
Bem guiar de noite.
Concedem-me os sinais que me orientam
No espaço,
Agora que deixo o tempo.
Acenos
Alguém pede boleia.
E preciso parar, saber de perto
O que a aventura diz.
O abismo anda no ar, há um enxame de anjos
A atravessar o céu.
O meus amores, meus amigos, o melhor
E aproveitar o vento
E morrendo
Voando pelas ruas do pais.
وەرگێڕانی ئینگلیزی:
THE WIND ON THE STREETS
Streets of Portugal,
And of Gastão’s, yellow paths
That led to muffled screams
When Ruy was alive
The beautiful truck that in Campo Pequeno
Turned on the low beam headlights
Not to scare people off.
Back then we knew how to press the break in time.
Everything was more or less round.
We would put our hand out
To signal left
And we followed the books calmly,
The yawns, the moral,
That market vendor always available to our youth.
But nowadays I change direction, and the sad eyes
Of March can’t find that esplanade, That small homeland,
where I can sit and be reborn.
Some friends laugh, their grey hair (when there is hair) is
Cold silver.
And the years are traffic lights.
We drive in a country of more and More wind, fires, and false guilt.
But never has demagogy accelerated
My verses.
It is better to stop while I still have time,
The moon, just the moon, is enough for me 1o guide the body.
Slowly, because the stars know how to guide us well at night.
They grant me the signs that drive me In space,
Now that I leave time behind.
Waves
Someone asks for a lift.
And I need to stop, to inspect closely Whatever adventure suggests.
The abyss is in the air, there is a swarm of angels Crossing the sky.
Oh my loves, my friends, the best Enjoying the wind And dying
Flying through the streets of the country.
وەرگێڕانی کوردی:
| (با)ی سەر شەقامەکان شەقامەکانی پورتوگاڵ و شەقامەکانی گاستاو، ئەو ڕێڕەوە زەردهەڵاتوانەی کە هاوارە قەتیسەکانی لێکەوتەوە ئەودەمەی (ڕووی) زیندوو بوو بارهەڵگرە جوانەکەی لە کامپۆ پێکوینۆ بە کزیی لایتەکانی پێشەوەی هەڵکرد نەوەک خەڵک بەهۆیەوە بترسن. ئەوکات دەمانزانی چۆن برێک لە کاتی خۆیدا بشێلین. هەموو شتێک کەم تا زۆر ئاسایی بوو. دەستمان لە جامەکە دەبردە دەرەوە وەک ئاماژە بۆ لای چەپ و بە ئارامی پەڕتووکەکانمان جێبەجێ دەکرد، باوێشکەکان، ئاکارەکان، ئەو دوکاندارەی هەردەم بۆ گەنجێتیمان بەردەست بوو. بەڵام ئەمێستا، ئاڕاستە دەگۆڕم و چاوە خەمناکەکانی مانگی ئازاریش چیتر ناتوانن ئەو ڕێڕەوە بدۆزنەوە، ئەو نیشتمانە گچکەیە، کە بتوانم تێیدا دابنیشم و دووبارە لەدایک ببمەوە. هەندێک هاوڕێ پێدەکەنن، مووە خۆڵەمێشیەکانیان(ئەگەر موو بەسەریانەوە مابێت) زیوێکی ساردە. سالەکانیش گڵۆپی ترافیکن. شۆفێریی دەکەین لە وڵاتی زیاتر و زیاتر ڕەشەبا و ئاگر و خەتاباریی هەڵەدا. وەلێ هەرگیز غەوغا هەڵبەستەکانمت تاونەداوە. وا باشترە هەتا کاتم ماوە ڕابوەستم، مانگم بەسە، تەنها مانگ، تا ڕێنوێنیی جەستە بکات. لەسەرخۆ، چونکە ئەستێرەکان دەزانن چۆن لە شەودا باش ڕێنوێنییمان بکەن. ئەو نیشانانەم پێدەبەخشن کە بەنێو بۆشایی ئاسماندا دەمئاژوون، ئەمێستا، کە کات لەپشتمەوە بەجێ دێڵم. شەپۆلەکان کەسێک تکا دەکات تا شوێنێک بیگەیەنم. منیش دەبێت بوەستم، بە وردیی هەرچییەک کە سەرکەشیی پێشنیازی دەکات، بیپشکنم. دۆزەخ لە هەوادایە، ڕەوە فریشتەیەک بەئاسماندا دەپەڕنەوە. ئای خۆشەویستانم، هاوڕێیانم، ئەی باشترینەکانی کە چێژ لە با وەردەگرن و دەمردن وەختێ بە نێو شەقامەکانی وڵاتدا دەفڕن. |
