International Translation Day reminds us how words travel beyond borders.
This week, Slemani UNESCO City of Literature is joining hands with 13 other Cities of Literature to share poetry each day in three forms: the poet’s original language, English, and Kurdish.
Through this exchange, we celebrate not only literature itself, but also the bridges that translation builds between cultures and communities.
This poems is by Einar Már Guðmundsson From Reykjavík UNESCO City of Literature:
Raupúlt örlaganna
Ekki tala um
stórar bjóõir og litlar pjóõir,
útkálka, heimshorn og jagra.
Petta er hnöttur; mijan
hvilir undir iljum binum
og farist úr stao og eltir
pig hvert sem bú fero.
Hér er landio
bar sem heimsálfurnar skrifast á
i leit sinni aõ bögn eõa grjóti.
Sjaóu jökulinn,
hernig hann vappar um blámann
einsog isbjörn á leiõ yfir heiminn.
Í draumnum opnast dyr
og myrkriò flair
sem tar gegnum sveninn.
*
Her er landio bar sem tíminn fellur
einsog dagolao i gegnum lúgu,
en bao er enginn áskrifandi,
ekkert rúm,
ageins hyldýpi
bar sem stjörnurnar glitra.
Pegar via sökkvum
i fen naturinnar
drögum viõ okkur upp á hárinu.
Vetrarbrautin
er gata i litlu borpi, örlögin net
sem leggiast yfir húsin,
viố skálum
meo hafdiúpin á milli okkar.
Norõurljosin
loga viỡ stiginn.
English translation:
Translated by Bernard Scudder
The Pulpit of Providence
Do not talk about
large nations and small nations,
outposts, corners and peripheries.
This is a globe; its centre
rests beneath your feet
and shifts its ground and follows
you wherever you go.
Here is the land
where the continents correspond
in their quest for silence and rock.
Behold the glacier,
how it pounds through the blue
like a polar bear crossing the world.
In the dream a door opens
and the darkness flows
like tears through sleep.
Here is the land
where time drops
like a newspaper through a letter-hole,
but there is no subscriber,
no space,
only fathomless depths
Where the stars glitter.
When we sink
into the swamp of night
we drag ourselves up by the hair.
Kurdish translation:
| شاری ئەدەبیی ڕیکاڤیک میحرابی نیگابانیی باسی نەتەوە گەورە و نەتەوە بچووک و بنکە وگۆشە و پەراوێزەکان مەکەن. ئەمە زەوییە گۆیەکە؛ کە ناوەڕاستەکەی لەژێر پێی تۆدایە و زەمینەی خۆی دەگۆڕێت و بۆ هەرکوێ بچیت بەدووتا دێت. ئێرە ئەو خاکەیە کیشوەرانی تێدا دەسازێن لە پرسی کپیی و سەنگینیاندا. بڕوانە سەهۆڵبەندانەکە، چۆن، وەک ورچێکی جەمسەریی، بەناو زەریای شیندا دەجمێت، وەختێ بە دونیادا ڕەت دەبێت. لە خەوندا دەرگایەک دەکرێتەوە و تاریکییش، وەک ئەسریینەکان بەنێو خەودا، هەڵدەڕژێت. ئێرە ئەو خاکەیە کە سات، وەک ڕۆژنامەیەک لە کونی نامەکانی دەرگایەکەوە، دادەکەوێت، بەڵام هیچ بەشداربوویەک ، هیچ شوێنێک لەئارادا نییە، تەنیا قووڵایییەکی بێ بنە کە ئەستێرەکان تێیدا دەدرەوشێنەوە. کاتێک لە گۆماوی شەودا نوقم دەبین خۆمان بە قژ بەرەوسەر هەڵدەبڕین. ڕێگەی کاکێشان شەقامێکە لە ئاواییەکی بچوکدا چارەنووسیش تۆڕێکە بەسەر ماڵەکاندا پەخش دەبێتەوە، پێکەوە قومێک دەنۆشین، گەرچی زەریای قووڵیش نێوانمان بێت. پرشنگەکانی باکوور بە قەد ڕێگاکەدا دەگڕێن. |
